Rozdzial piaty: Wypelnienie obietnicy

Moi drodzy, z powodu tzw. "pożyczone to znaczy moje", nie posiadam uprawnień do offica ><. Moja przyjaciółka pożyczyła moją instalkę, pojechała do Warszawy, ja w Poznaniu, a instalka w Świnoujściu -,- Na samym początku myślałam, że netbook, który bezprawnie zakosiłam mamusi, posiada owego offica. Niestety, posiada jakiś shit, z którym ja niestety nie jest w stanie wytrzymać psychicznie. Bo czy można zrozumieć fakt, że kiedy daje myślnik, spacje, to już robi się punktowanie, a ja tego wcale a wcale nie chcę, tylko zwykły zapis dialogu? Ughrrrr!

Co prawda skoro jestem zmuszona, to będę pisać w tym badziewiu, aczkolwiek sam pomysł mocno mnie zniechęca, dlatego wiadomo co może być z rozdziałami. Postaram się odzyskać płytkę jak najszybciej tylko można, no ale to może nie być łatwe, skoro nikogo u niej w domu nie ma ><

To tak a propos, a teraz przejdźmy do przyjemnej części, czyli kolejnego rozdziału. Przedstawiam już piątą część. Może niektórych zdziwić szybka akcja, jednak tak po prawdzie, mam to gdzieś ;). Po prostu nie lubię tego jak Rowling pokazywała Harry'ego jak totalną sierotę, która nie potrafi kichnąć bez czyjeś asysty. Ja uważam, że skoro chłopiec jest potężny i ma wykończyć czarnoksiężnika [nie jakiegoś tam, tylko największego, najpotężniejszego...] to chyba jakieś uprawnienia może posiadać. Oczywiście dorysuje tu część związaną z jego rodziną, no ale tak wielu autorów to robi, że to powoli jest uważane za kanon ;). Poza tym, dla tego opowiadania nie przewiduję jakieś strasznie wielkiej, powalającej liczby rozdziałów, ale wiadomo, czasami może takiego coś wyrosnąć, kiedy już zaczynam tańcować po klawiaturze, jak to zawsze se mówię pod nosem. 

Czy ktoś może byłby zainteresowany dodatkami, w sensie scen erotycznych, które w głównych rozdziałach zostały pominięte? Tak pytam, bo ze mnie to małych zboczuch jest^^

I skoro już tak jestem wylewna uczuciowo, powiem co nie, co o Ronie. Naszym piegowatym przyjacielu, który został tak skrzywdzony przez Rowling, że praktycznie połowa fandomu szczerze lub ukrycie go nie znosi, a niemal wszyscy nie doceniają. Ja również nie lubię tej postaci, jednak jego "odwrócenie się od Harry'ego" jest u mnie pewnym specjalnym zabiegiem. Pamiętajmy, że rudzielec jest Gryfonem do szpiku kości. Pogodzenie się i przejrzenie na oczy z Czarą Ognia zajęło mu pół roku, heloł! 

A tak poza tym, Co je noveho?

Ps. Ktoś chciałby zobaczyć opowiadanie Lew kontra lis?

                Święto Duchów zbliża się wielkimi krokami. Uczniowie chodzą już podekscytowani, nie mogąc się doczekać zarówno braku lekcji, jak i wspaniałej uczty. Ty jednak masz co do tego odmienne zdanie. Nigdy nie miałeś pojęcia czemu ludzie lubią świętować ten dzień. Dla ciebie jest tylko żałobą.

Zastanawiasz się czy będzie w porządku wysyłać kolejny problem Remusowi. Wiesz, że nie masz zbyt wielkiego wyboru. Pocieszasz się jedynie tym, że ostrzegałeś go przed tym. Czujesz do siebie obrzydzenie, że czerpiesz ze wszystkim wszystko, co się da.

Remusie,

Wszystko musi zostać zorganizowane na ostatni guzik. Mam kolejne wieści – będzie ich więcej.

Powiedz mi kiedy, a ja postaram się przybyć za wszelką cenę.

HP

– Dasz radę, prawda, malutka? – Patrzysz z czułością na Hedwigę. Jej skrzydło już się wyleczyło, ale nie jesteś zdecydowany czy znowu ją wysłać w tak niebezpieczną podróż. Wiesz, że będą na nią czyhać. Jest twoją sową, chcą ją pochwycić, by jak najwięcej się dowiedzieć o twoich planach.

Ptak dziobie cię w rękę, oburzony, że w nią wątpisz. Jest dumnym stworzeniem i nagle nabierasz przekonania, że nic się jej nie stanie.

– Czekam na ciebie – żegnasz ją, na co ta wzbija się w powietrze. Patrzysz na nią uważnie jak znika za horyzontem. Wzdychasz.

– Wszystko w porządku? – Nagle w sowiarni pojawia się Ginny. Wiatr owiewa jej sylwetkę, bawiąc się rudymi puklami. Niebieskie oczy jednak są czujne. 

– Na tyle ile może być – odpowiadasz. Jest w ciebie zapatrzona, widzisz to. Nie podzielasz jednak jej uczuć, a poza tym, nigdy nie chciałbyś jej aż tak skrzywdzić. Ludzie, których kochasz, zawsze odchodzą najszybciej. Nikogo nie chcesz obarczyć tą klątwą.

– Gdzie poleciała Hedwiga? – Widząc twoją niezdecydowaną minę, dodaje. – Żeby być twoim pionkiem, muszę mieć pewność, Harry, że sobie poradzisz.

– Napisałem do Remusa – odpowiadasz. – Pomaga mi znaleźć bezpieczne miejsce dla niektórych rodzin.

Kiwa głową, nie potrzebuje więcej. Cieszysz się, że nie jest tak dociekliwa jak Hermiona, która musiałaby znać wszystkie nazwiska. Czasami masz jej dosyć, jednak nie jesteś w stanie jej odepchnąć. Jest jedyną, która aktualnie jest ci najbliższa. Ron udaje, że nie istniejesz, a ty robisz to samo. Nie wiesz ani ty, ani zapewne rudzielec do czego to prowadzi, ale uparcie odwracacie głowę, gdy tylko znajdziecie się w tym samym pomieszczeniu. Inni nigdy nie byli na tyle bliscy, by trzymać ich w sercu. Czujesz sentyment do rodziny Weasley’ów, ale to jedynie Hermiona zasłużyła na miano siostry.

Ginny za to zawsze była jedynie młodszą siostrą Rona. Uratowałeś ją z rąk Riddle’a, ale działał w tym bardziej twój wewnętrzny bohater niż sama myśl o niej. Rzuciłbyś się tak dla każdej innej. Przyglądasz się jej uważnie. Jest podobnego wzrostu co ty o rudych włosach i twarzy pełnej piegów, ale zauważasz to, co czai się w jej oczach. Uśmiechasz się.

– Chcesz zostać moim generałem? – Pytasz jakby nigdy nic. Przygląda ci się tak samo jak ty jej. Nie wiesz o czym myśli, ale możesz tylko stać i czekać na swoją odpowiedź.

– Niech będzie – decyduje w końcu, spoglądając ci w oczy. – Zostanę twoim generałem. Będę ci lojalna i wykonam każde twoje polecenie, ale cena jest jedna.

– Jestem w stanie ją zapłacić – nie pieczętujecie swojej małej umowy, wystarczą wam tylko słowa. Gdybyś tylko wiedział, że kiedyś tylko one były ważne, zmieniłbyś wszystko, ale nie jesteś w stanie cofać się w czasie.

Patrzysz na te rude włosy, które podskakują przy każdym jej kroku, kiedy idzie przed siebie. Zaczynasz rozstawiać swoje pionki na szachownicy.

**

                Odwiedzasz gabinet profesora Flitwicka jeszcze tego samego popołudnia z Mapą Huncwotów w dłoni. To, co chcesz zrobić, jest szalone, ale kiedyś usłyszałeś, że w tym szaleństwie tkwi metoda.

– Dzień dobry – witasz się, znowu zaskakując swoją wizytą małego nauczyciela. Patrzy na ciebie uważnie jak zasiadasz przed jego biurkiem. On sam siedzi na wysokim fotelu, co nieprzyjemnie kojarzy ci się z goblinami w banku. 

– Przychodzę z kolejną prośbą – mówisz, po czym kładziesz mapę na stole. – Knuje coś niedobrego.

Pergamin natychmiast rozchyla się – pojawiają się miejsca i osoby.

– Na Merlina! – Profesor Zaklęć dopada do Mapy Huncwotów jakby była okazały znaleziskiem. Patrzy się na nią szeroko otwartymi oczami, mrucząc coś do siebie. Wygląda niczym szalony profesor z jakiegoś mugolskiego filmu, który udało ci się podpatrzeć u Dursley'ów. Brakowało tylko rozbieganych oczu.

– Skąd to masz?

– Wykonał ją mój ojciec wraz z Syriuszem Blackiem i Remusem Lupinem w czasie swojej nauki – odpowiadasz, wzruszając ramionami. Czujesz lekki ucisk na żołądku, że zdradzasz nauczycielowi jedną z największych tajemnic Huncwotów, jednak wiesz, że musisz. Gdyby nie to, sekret mapy wciąż byłby bezpieczny. 

– Niemożliwe, przecież to skomplikowane! – Pisnął Flitwick. – Wiedziałem, że to zdolni chłopcy, ale to tutaj to wyższy poziom.

– Nie kłamię – jesteś rozbawiony jego zachowaniem. Nauczyciel podskakuje na swoim siedzeniu z podnieceniem w oczach, którego jeszcze u niego nie widziałeś. 

– Chciałbym się dowiedzieć jak została stworzona – zaczynasz mówić. – Wraz z Hermioną rozpoczęliśmy nad nią studia, ale jest niezwykle ciężko rozszyfrować jak powstała.

– Nie dziwię się, jest to magia, której nie naucza się w szkole – rozpoczyna wykład profesor. – Uczą się jej specjaliści na studiach, a nie wszystkim wychodzi tworzenie map przestrzennych.

– Potrzebuję taką wykonać.

Nie pyta po co ci, nie jest głupi. Cieszysz się, że nie traktuje cię jak dziecko. Czasami, leżąc w łóżku, zastanawiasz się, o czym myśli Flitwick, pomagając ci. Jesteś ciekaw jakie ma powody, ale nie jesteś na tyle śmiały, by o to zapytać. Każdy z was ma prawo do własnych tajemnic. 

– Niestety, mój drogi, mogę ci jedynie pomóc przy stworzeniu czegoś podobnego, ale bez osób – odpowiada. – Im większy jest obszar mapy, tym trudniej nanieść na nie osoby, a tym bardziej, że się one poruszają. Nie wiem jak dokonali to ci chłopcy, ale jestem pod wrażeniem. Mogliby spokojnie zdobyć Mistrzostwo z Zaklęć za to. Nie musieliby przejść żądnych innych testów. To wręcz niemożliwe, że mapa ukazuje każdego.

Nie słuchasz jego nudnego wywodu. Nauczyciel jest zbyt podekscytowany, a mapę traktuje jakby była co najmniej Graalem.

– Profesorze – doprowadzasz go do porządku. Filus odchrząkuje, próbując zachować swój profesjonalizm.

– Mogę jedynie wskazać ci drogę – tłumaczy. – Nie jestem aż tak zaawansowany w tej dziedzinie magii, by móc stworzyć podobną mapę.

– Jakakolwiek pomoc się przyda.

**

                Wymykasz się z Hogwartu późnym wieczorem, mając nadzieje, że nikt zbyt szybko nie zauważy twojego zniknięcia. Wiesz, że Ginny poręczy za ciebie, jednak wolałbyś nie wpędzać ani jej, ani siebie w żadne kłopoty. W Hogsmeade czeka na ciebie Remus, który jest niezbyt zadowolony z takiego obrotu sprawy.

– Nie mamy innego wyjścia – stwierdzasz, ucinając jego protesty. Znikacie w jednym z zaułków, gdzie Lupin wyjmuje z kieszeni świstoklik.

– Skąd go masz?

– Sam go stworzyłem – odpowiada. – Zajęło mi to trochę czasu. Zrobiłem trzy wraz z Tonks. Dwa wykorzystamy dzisiaj, ostatni zostanie na odpowiedni dzień.

Łapiesz za stary zegarek, a kiedy Remus wymawia hasło, tracisz grunt pod nogami. Świat zaczyna wirować, a cała treść żołądka podskakuje ci do gardła. W końcu, po niecałej minucie uderzacie w twardy grunt. Chwiejesz się, a świat nadal kręci się w twojej głowie. Silne ramiona wilkołaka pomagają ci utrzymać pion.

– Nienawidzę ich – burczysz, na co chichocze wesoło. Kiedy tylko twoje ciało opuszczają skutki podróży magicznej, rozglądasz się dookoła. Znajdujecie się na skraju dróżki, a dookoła są jedynie wysokie drzewa. 

– Gdzie jesteśmy?

– W Norwegii, niedaleko twojej posiadłości – odpowiada. – To zaledwie kilka minut.

Idziesz za nim posłusznie. Znajdujecie się w środku lasu, gdzie jest całkowicie ciemno. Jedynie księżyc świeci, drwiąc z Remusa. Pozwalasz się mu prowadzić, choć ty sam straciłeś już dawno orientacje. Nie byłbyś w stanie stwierdzić gdzie wylądowaliście, ani tym bardziej gdzie może znajdować się twoja posiadłość. W końcu jednak stajcie, jednak z twoim słabym wzrokiem widzisz jedynie jeszcze ciemniejszy obraz przed sobą. 

– To tu – mówi Lupin, oświetlając końcem różdżki starą, mosiężną bramę. Przyglądasz się jej – na złączeniu znajduje się herb twojej rodziny, który zdobi twoje ciało. Dumny herb w swojej największej chwale.

– Eee… I co teraz?

– Jesteś niemożliwy – Remus śmieje się. – Przyłóż dłoń do herbu i każ się otworzyć wrotom.

Sceptycznie nastawiony wykonujesz polecenie. Po twoich słowach przez chwilę nie dzieje się nic, a ty masz zamiar już powiedzieć przyjacielowi co o tym wszystkim myślisz, ale nagle brama otworzyła się i zapaliły się pochodnie.

Na wprost was znajduje się dróżka, gdzie po obydwu jej stronach świecą się magiczne lampy. Niepewnie ruszacie, a ty patrzysz wielkimi oczami na dworek. Był duży, kilku piętrowy. Kiedy bliżej podeszliście zauważyłeś, że został wykonany z jakieś jasnej cegły, niestety noc nie pozwala ci na bliższe obejrzenie rodzinnego majątku.

Wchodzicie po schodach, gdzie po dwóch stronach postawione są kolumny, podpierające trójkątny dach. Stoisz chwile niepewnie, ale ponaglany spojrzeniem Remusa, łomoczesz kołatką. Drzwi odskoczyły natychmiast. Wchodzicie.

Pomieszczenie jest głównym holem, z którego prowadzą kręte schody na górę i kilka korytarzy po prawej i lewej strony. Podłoga wykładana jest marmurową posadzką, a bordowe ściany zdobią portrety i obrazu. Srebrny żyrandol oświetla całe pomieszczenie, nie pozwalając ukryć się ani błyszczącym zbroją czy finezyjnym rośliną. Na samym środku stoi grupka skrzatów, ubrana w eleganckie, małe surduty, na które podnosisz do góry brew ze zdziwienia. Jedne z nich kręcą się z podekscytowania, a drugie cmokają ze znudzenia. 

– Już są, już są! – Piszczy jedna elfka, trzymając się za uszy. Kiedy was tylko zauważyła, pisnęła, wyskakując do przodu.

– Lord Potter, sir – Chcesz się cofnąć w pierwszym odruchu, ale za tobą stoi Remus. Masz wrażenie, że skrzat zaraz przytuli się do twojej nogi.

– Z drogi, wy łachudry. Nie macie co robić? – Z jednego z korytarzy wypłynął duch, jednak był o wiele bardziej realny niż te, które widujesz w Hogwarcie. Jest wysoki o srogim wyrazie twarzy. Ubrany w staromodną szatę, a przy pasie przypiętą ma pochwę z mieczem. Przypomina ci jednego ze średniowiecznych rycerzy, który na turniejach walczyli o rękę dam. 

– Lordzie Potter – kiwa wam głową. – Cieszymy się, że w końcu zawitałeś w nasze progi.

– Cześć – odpowiadasz niepewnie, popisując się zwyczajową elokwencją. – Eee… Mamy drobną sprawę.

– Wy, durne elfy, natychmiast przygotować komnaty – warczy duch. Skrzaty natychmiast rozpierzchły się na wszystkie strony. 

– Wybacz, lordzie, strasznie się ucieszyły na wieść o twoim powrocie – duch podchodzi do was, przyglądając się tobie uważnie. – Zdecydowanie odziedziczyłeś cechy swojego ojca, ale oczy…

– Mam po mamie – kończysz za niego. – Tak, wiem. Wybacz mi, ale do niedawna nie wiedziałem o żadnym spadku, więc jestem trochę oszołomiony, że mam taki dwór.

– Dwór? – Duch prycha. – To zaledwie domek letni. Lordzie, musisz koniecznie odwiedzić Rezydencję.

– Na pewno to zrobi – wtrąca się Remus. – Udało nam się nagiąć zasady. Harry jeszcze nie skończył siedemnastu lat, dlatego jeszcze nie są mu przepisane wszystkie dobra rodzinne.

Duch mruży oczy, wyraźnie niezadowolony. On urodził się w innej epoce, gdzie nie istniały bezsensowne zasady.

– Są jego od niemowlęcia – mówi z mocą lokaj.

– Eee… Jak się nazywasz? – Nie wiesz czemu to takie ważne, ale chcesz to wiedzieć.

– Wybacz, lordzie. Jestem Roland deMimsy – skłania się niczym najprawdziwszy sługa. – Dostałem zaszczyt zarządzania tym dworkiem.

– Rolandzie – podejmujesz. – Mam do ciebie prośbę. Chcielibyśmy umieścić tu kilka osób, którym obiecałem zapewnić bezpieczeństwo. Muszę mieć pewność, że nic się im tu nie stanie.

– To byłaby zniewaga, gdybym dopuścił do jakiejkolwiek krzywdy – odpowiada zgorszony takim pomysłem. – Twoja posiadłość, lordzie, jest całkowicie bezpieczna. Twoi przodkowie już o to zadbali. Nawet gdyby puściły zabezpieczenia, mamy tutaj wiele innych niebezpieczeństw – tu uśmiecha się paskudnie. Nie jesteś zbyt ciekawy co ma na myśli. Widziałeś już taką minę u Filcha, a ona nie wróżyła nic dobrego.

– Ile przybędzie twych gości, lordzie i kiedy?

– Osiem, w tym jedno dziecko – mówisz. – Dzień przed Halloween.

– Wszystko będzie gotowe.

– Niestety nie będę w stanie sam ich przyprowadzić – kontynuujesz, wskazując na Remusa. – Jest przyjacielem mego ojca i moim, dba o mnie. Został moim pełnomocnikiem. To on przyprowadzi tych ludzi. Chcę, byście traktowali go na równi ze mną.

– Wedle rozkazu, lordzie. Teraz proponowałbym sen.

– Niestety, Rolandzie, muszę wracać do Hogwartu.

Czujesz się dziwnie, opuszczając dwór. Wydaje ci się, że właśnie odchodzisz z domu. Jakaś część ciebie chciała tam zostać na zawsze.
Robisz się sentymentalny, Potter. Głos Malfoy'a jest tak samo cierpki jak zawsze.

**

                Dzień przed Świętem Zmarłych jest napięty. Czujesz zdenerwowanie. Wiesz, że wszystko zostało już dokładnie zaplanowane, ale wciąż pozostaje coś, co chwyta cię za serce.

Wieczór nadchodzi szybko, o wiele za szybko jak na twój gust. Spotykacie się we Wrzeszczącej Chacie. Czekasz na wszystkich, których zwerbował Malfoy. Przychodzą jedno po drugim, patrzą na ciebie z zaskoczeniem.

– Potter? – Nott nie jest zadowolony, że to akurat ty stajesz się jego wybawicielem.

– Słuchajcie mnie uważnie – zaczynasz, mając po swojej prawej stronie Malfoy’a. – Wasze rodziny za niedługo się zjawią. Będzie to ostatnia chwila w jakiej się z nimi zobaczycie. Będziecie mogli pisać listy, które będą przekazywane przeze mnie.

– Będą bezpieczne? – pyta Zabini, wychodząc z szeregu.

– Jedyną gwarancją będzie wasze milczenie – odpowiada Malfoy, wyjmując jednocześnie różdżkę. – Przysięgnijmy wszyscy.

Są niepewni, widzisz to. Bez problemu wyciągasz przed siebie różdżkę, patrząc na nich prowokacyjnie. Po chwili robi to każde z nich. Najpierw Zabini, potem Nott, siostry Greengrass i na samym końcu Blackburn. Słowa przysięgi są proste, ale konsekwencje okrutne.

– Teraz chodźmy – mówisz, prowadząc ich tunelem do Zakazanego Lasu. Dochodzisz do wskazanego miejsca, gdzie spotykasz nie tylko Remusa, ale też Tonks i Billa.

– Cześć – witasz się z nimi ciepło.

– Zniszczymy ślad magiczny – odpowiada najstarszy syn Weasley’ów. – Przez kilka dni będzie się on unosił, dlatego postaramy się go jak najbardziej zniszczyć.

Kiedy?

Za dosłownie minutę.

Tuż po jego słowach zaczęły pojawiać się postaci. Są zaskoczone i jednocześnie zmieszane.

– Spokojnie – mówisz. – Jesteśmy tutaj po to, by zapewnić wam bezpieczeństwo.

– Nie prosiliśmy o to – warczy Blackburn. Jest wysokim, umięśnionym mężczyzną o brzydkim wyrazie twarzy.

– Nie interesuje mnie to. Dobiłem targu z waszymi dziećmi, nie z wami – odpowiadasz zimnym tonem, pozwalając na to, by na chwilę wypłynęła z ciebie magia. To są dorośli ludzie zaszczuci przez wojnę. Musisz pokazać im, że jesteś silniejszy, by nie zostać zdeptanym.

– To jest ostatnia chwila, pożegnajcie się. Nie wiem kiedy zobaczycie się z waszymi dziećmi. Może nawet wcale, nie wiem. Wszystkie listy dawajcie Remusowi, on przekaże je mi, a ja je potem rozdam.

Potter

Twoja magia jest niezadowolona, ale posłusznie wraca w głąb ciebie. Ty odwracasz się na pięcie do przyjaciół.

– Jesteś przerażający – stwierdza wesoło Nimfadora. – Wiedziałam, że jesteś najlepszym wyborem.

– A tam – rumienisz się.

– Harry, czasami po prostu nie widzisz ile robisz – dodaje Bill. – Wiedz, że jesteś zaproszony na mój ślub.

– Z kim? – Unosisz na niego zaskoczony wzrok. Mężczyzna szczerzy zęby.

– Z Fleur

– Fiu, fiu.

– Harry, już czas – odzywa się Remus. – Później sobie pogadacie.

Wzdychasz.

– Uwaga, już czas. Podejdzie tutaj, Remus ma świstoklik, który przeniesie was do zimowej rezydencji mojej rodziny – tłumaczysz. – Wszystko, co się tam znajduje, będzie do waszej dyspozycji. Mój lokaj jak i skrzaty zostały poinformowane o waszym przybyciu. Do zobaczenia.

Patrzysz jak każde z nich, jedna kobieta z dziewczynką na dłoniach, dotyka koperty. Mgnienie oko później zostaliście tylko wy.

– Do zobaczenia – żegnasz się z Billem i Nimfadorą, który już zaczęli procedurę usuwania śladu. Prowadzisz z powrotem do Hogwartu, gdzie Ślizgoni, oprócz Malfoy’a, natychmiast znikają.

– Uwielbiam tę waszą wdzięczność – prychasz.

– Potter, czuj się zaproszony na naszą imprezę halloweenową – odpowiada. Marszczysz brwi.

– Jaką?

– Jutro o dwudziestej drugiej, w naszych lochach. Tylko się ubierz jakoś, poproś nawet Weasley czy Granger, by ci ciuchy wybrały – mówi na odchodnym, a potem znika w jednym z korytarzy, zostawiając się z głupim wyrazem twarzy.

**

                Na bankiet każdy z was przybywa w odświętnie ubranej szacie. Jesteś szczęśliwy, kiedy możesz w końcu wydostać się z Wielkiej Sali i zrzucić togę, która jest strasznie niewygodna. Nim jednak zrobiłeś coś więcej, do twojego dormitorium wchodzi Ginny.

– Mam zadanie – stwierdza, bezczelnie zaglądając ci do kufra. Jesteś onieśmielony jej zachowaniem, dlatego nie reagujesz, kiedy każe ci się ubrać w wybrane przez siebie ciuchy.

– Źle – prycha.

– Co tu się dzieje? – pyta Ron, patrząc uważnie na swoją siostrę.

– Nic, co cię powinno interesować – warczy rudowłosa, jednocześnie ciągnąc cię za rękę. Twoja twarz wyraża pełne zaskoczenie. Nim się orientujesz, zostajesz zaciągnięty do jej dormitorium. Nie pytasz jak się jej to udało, że schody nie zapiszczały na obecność chłopaka.

– Mary, pożyczymy trochę – mówi Ginny w stronę drzwi od łazienki. – Twój brat jest rozmiarów Harry’ego, a ten idiota nie ma żadnych porządnych ciuchów na imprezę.

– Jaką imprezę?

- Nie ma problemów! – Odkrzyknęła Mary w tym samym czasie, co ty pytasz.

– Harry, pamiętasz, imprezka u Ślizgonów – mówi rudowłosa, grzebiąc w kufrze współlokatorki. Kiedy znajduje to, co chce, każe ci się w to ubrać.

– Skąd wiesz? – Przymierasz ubrania z pewną rezerwą.

– Też idę i ktoś mi wspomniał, że ty też, a znając ciebie, to nawet byś się porządnie nie ubrał – wypomina ci, oceniając ubiór. Nie jest jednak zbyt zadowolona, dlatego spędzasz w jej dormitorium wiele czasu.

– Voila! – Krzyczy wesoło Ginny. Z westchnieniem odwracasz się w stronę lustra. Nie wiesz już która jest to sztuka odzieży, jaką każe ci przymierzyć rudowłosa wiedźma.

Masz na sobie cienki sweter z większym dekoltem i rękawami trzy czwarte o srebrnym kolorze. Zauważasz nawet małego smoka, który wyszyty był czarną nicią na małej kieszeni. Do tego czarne spodnie z paskiem nabitym ćwiekami i srebrną klamrą.

– Wyglądam jak Ślizgon – jęczysz.

– Nie marudź – Ginny bynajmniej nie jest dla ciebie zbyt wyrozumiała. Szybko dopada do twojej fryzury, jednak po kilku próbach, poddaje się. Z tym nikt nie był w stanie sobie poradzić. Sławna czupryna Potterów rządziła się własnymi prawami.

– Wyglądasz super – Mary wyszła z łazienki, sama ubrana w liliową sukienkę. Miała upięte wysoko włosy i delikatny makijaż.

– Ty też – odpowiadasz szczerze, na co rumieni się delikatnie. – A poza tym, czemu masz ubrania brata?

– To bliźniaki – tłumaczy Ginny. – Pakują się na ostatni dzień i ładują gdzie popadnie, nie patrząc co jest czyje.

Mary uciekła szybko z powrotem do łazienki zawstydzona. Kręcisz głową.

– Poczekać na was?

– To trochę zajmie – stwierdza Ginny. Siadasz wygodnie na łóżku, czekając.

To nielegalna impreza?

Od kiedy to ma znaczenie?

Ciekawość. Dziewczyny się szykują.

Potter? Dziewczyny? Jaki z ciebie ogier. Spuścić cię ze wzroku, a tu nagle są dziewczyny. No, no, no…

Odpieprz się.

Widzę te rumieńce, Potter! Śmiech Malfoy’a przybliża go tylko do egzekucji.

Czemu wcześniej nie wiedziałem o tej imprezie?

Bo nie wpuszczamy na nie takich narwanych Gryfiaków jak ty. To zamknięta impreza, wpuszczamy tylko niewielu spoza Slytherinu. Czuj się wybrańcem.

Chyba znam to uczucie. Uśmiechasz się wesoło do myśli.

Nie wiesz ile minęło czasu, ale w końcu Ginny i Mary były gotowe. Musisz przyznać, że wyglądały naprawdę ładnie. Mary ubrana w liliową sukienkę sprawiała wrażenie delikatnej kobiety, za to Ginny, ubrana w ciężką spódnicę do ziemi i wydekoltowaną koszulkę, była jej całkowitym przeciwieństwem. Podałeś im ramiona i wymaszerowaliście z Pokoju Wspólnego niczym władcy.

Na miejscu zostaliście obrzuceni nieprzychylnymi spojrzeniami, ale jedno słowo Ginny wystarczyło, by was wpuścić. Od razu doszła do ciebie głośna muzyka, która jakoś dziwnie kojarzyła ci się z mugolskimi piosenkami. Ginny zaciągnęła cię wraz z Mary do ich znajomych. Poznałeś kilku młodszych chłopaków, z którymi pośmiałeś się i wypiłeś piwo kremowe. Potem zaczęły się tańce.

Uciekasz jak się da, ale jesteś już lekko pijany, dlatego dajesz się zaprowadzić Ginny na parkiet przy śmiechu jej znajomych. Złorzeczysz na nią, jednak rudowłosa wiedźma za nic ma twoje pogróżki. Wypiłeś jeszcze kilka drinków, które nie wiadomo skąd się wzięły, abyś dał się ponieść.

Nie wiesz jak to się stało, że znalazłeś się nagle sam w tłumie tańczących. Nawet nie przypominasz sobie, by rudowłosa schodziła z parkietu. Obijasz się o kogoś. Jest to wyższy chłopak o ciemnych włosach, który patrzy się na ciebie jakoś dziwnie.

– Jesteś tu sam? – Mrużysz oczy na sugestywny ton. Alarm w twojej głowie piszczy, informując o nadchodzących problemach.

– Nie jest – słyszysz odpowiedź, ale to nie ty ją mówisz. Zaskoczony czujesz szarpnięcie i wpadasz w znajome ramiona. Malfoy wyciąga cię z podpitej grupy, mocno zaciskając dłoń na twojej. Masz nawet przeczucie, że jutro zobaczysz na niej odciski jego palców.

Gdzie idziemy?

Malfoy nie odpowiada ci, bez słowa ciągnąc w tylko sobie znanym kierunku. W końcu lądujesz w jakimś pokoju, a on rzuca cię na łóżko. Jego oczy błyszczą niebezpiecznie. Nie jesteś w stanie skupić się na czymkolwiek, Ślizgon zajmuje całe twoje myśli. 

– Potter, musiałeś się tak najebać? – Warczy. – Gdybym nie przyszedł ci pomóc, to by cię tam zeżarli!

– Nie musiałeś – odpyskujesz, jednak jesteś mu wdzięczny. Sam, w tym stanie, mógłbyś sobie nie poradzić.

– Tak?

Nie trzeba było tego mówić, myślisz, widząc, jak chłopak odwraca się w stronę drzwi. Dopadasz do niego, przytulając się mocno do jego pleców.

– Dzięki, Malfoy – mówisz cicho. – Ginny mnie zaciągnęła na parkiet, a potem trochę wypiłem i nagle znalazłem się sam.

– Myśl następnym razem – odpowiada szorstko, ale wiesz, że już został ugłaskany.

– Draco? – Rozlega się kobiecy głos po drugiej strony. Coś w tobie burzy się na ton dziewczyny.

– Wszystko w porządku, Pansy.

– Obiecałeś mi taniec, Draco.

– Już – Malfoy sięga dłonią klamki, otwierając drzwi. Popchasz go, na co drzwi zamykają się z hukiem.

– Draco?

– Co do… - Ślizgon odwraca się w twoją stronę, co skrzętnie wykorzystujesz. Przywierasz do jego ust, rzucając mu wyzwanie. Patrzy ci prosto w oczy, a za jego własnymi czaiła się bestia.

– Potter – to było ostrzeżenie, wiesz o tym, myślisz nawet o tym by się wycofać, ale ta tępa idiotka za drzwiami cię tylko wkurwia..

– Draco – odpowiadasz z szelmowskim uśmiechem, skubiąc jego wargę.

Jego odpowiedzią są tylko te głodne wargi.